In het vorig blog…
Een oplossing voor de volgepropte agenda was het initiatief Op uw plaatsen.. klaar.. relax! Het idee is dat kinderen een dag per jaar adem krijgen .Docenten geven geen huiswerk op, buitenschoolse activiteiten worden afgezegd en ouders komen ,als het even kan ,vroeg van het werk thuis. Het doel is om de tirannie van de agenda af te schudden; om kinderen rust te gunnen ,hen te laten spelen of gewoon te dagdromen ;en om gezinsleden te laten samenzijn zonder dat ze naar de volgende volleybal training of muziek repetitie moeten rijden
Honderden gezinnen legde hun agenda weg en deden mee deden mee aan de challenge Op uw plaatsen,klaar..relax! en overal in Amerika waren andere steden geïnspireerd door dit evenement .Ook al waren niet alle steden even goed uitgerust ,de intentie was er om murw geslagen gezinnen te ondersteunen met bv het schrappen van alle buitenschoolse activiteiten op woensdag na half vijf of een vrije dag gebaseerd op dit model.
Moeder en mede oprichtster Maria Marra hoopt dat het tij gaat keren ”De mensen beginnen in te zien dat iedereen te lijden heeft onder de overvolle agenda’s van henzelf en hun kinderen. Gestructureerde activiteiten kunnen voor kinderen geweldig zijn maar nu loopt het uit de hand”.
Over een oorzaak dat het uit de hand liep beschrijft Carl Honoré:
De paniek is niet iets van de laatste tijd. Waarschuwingen omtrent overgeorganiseerde kinderen die zich van de ene activiteit naar de andere moeten haasten, waren voor het eerst te horen in het begin van de 20e eeuw .In 1914 wees Dorothy Canfield Fisher, een populaire romanschrijfster en opvoedgoeroe, erop dat Amerikaanse ouders de jeugd haar ‘gezegende spontaniteit’ ontnamen door ‘een hinderlijke druk op de kinderen uit te oefenen om zelfs de kleinste gaatjes op te vullen met prestaties die volgens ons nuttig zijn’.
Ruth Frankel, een Canadese kankerspecialist ,beschreef in 1931 hoe het ‘moderne kind met zijn keurige dagindeling braaf van les naar les gaat voor handvaardigheid en muziek en Frans en ballet.. tot er nauwelijks een minuut overblijft’ .Ze vreesde dat overgeorganiseerde kinderen zo afgestompt zouden raken dat ze wanhopig naar de bioscoop gaan om te ontkomen aan lusteloosheid.
Hmm..je zou denken voor een beetje rust(?)
We gaan door
Diezelfde zorg is nu bij de huidige generatie koortsachtig gestegen. De boekenkast van de moderne opvoeder wordt bezet door titels als “The Hurried Child” en “The Oversceduled Child”. Zelf kinderboeken gaan er over in ‘The Berenstain Bears and Too Much Pressure’ krijgt de beroemde berenfamilie het te kwaad door dat Broer en Zus Beer te veel buitenschoolse activiteiten hebben.
Ongetwijfeld komt die angst deels voort uit de algemene paniek omtrent de jeugdjaren. Maar het lijkt er op dat veel kinderen, met name uit gezinnen in de middenklasse, meer dan ooit geprogrammeerd zijn.
In een onderzoek van het Institute for Social Research van de University of Michigan, werd vastgesteld dat Amerikaanse kinderen vanaf het einde van de jaren 70 tot 1997 twaalf uur per week vrije tijd waren kwijtgeraakt. Het grootste gedeelte ging op aan sport en andere, door volwassenen georganiseerde bezigheden. Tegenwoordig heeft de doorsnee kandidaat-student van het Massachusetts Institute of Technology twaalf buitenschoolse activiteiten op zijn cv staan. Ofschoon vergelijkend onderzoek doet vermoeden dat Amerikaanse kinderen tot de meest geprogrammeerde ter wereld horen, zijn andere landen dezelfde kant op gegaan.
Hoe zou dit in Nederland er voor staan?
Waarom hebben zoveel kinderen het tegenwoordig zo druk?
Carl Honoré legt uit;
Een van de reden is de opkomst van de werkende moeder. Toen moeders thuisbleven was het gemakkelijker om kinderen gewoon rond huis te laten spelen. Maar toen vrouwen de werkvloer op gingen en de gezinnen kleiner werden ,moest iemand anders het overnemen. Buitenschoolse activiteiten sluiten daar perfect op aan, aangezien ze zowel oppas als leermomenten bieden. Maar kinderen worden niet alleen vanwege gaten in de opvangmogelijkheden in een activiteitenschema geperst. Ook thuismoeders sturen hun kinderen naar ontelbaar veel activiteiten .Voor een deel is dat uit zelfbescherming :wie gaat er nu lekker spelen met haar kind als alle andere kinderen in de buurt volgeboekt zijn?
In onze individualistische samenleving zijn georganiseerde activiteiten ook een goede en soms de enige manier om andere ouders te ontmoeten. En dat veel buitenschoolse activiteiten als een hellend vlak functioneren , helpt ook al niet mee; je doet je 4 jarige dochter wekelijks op dansles en voor je het weet is ze elke avond weg om overal in het land mee te doen aan wedstijden.
In plaats van dwars te liggen ,overtuigen we onszelf er van dat kinderen veel activiteiten moeten hebben, ook al zeggen ze zelf van niet.
Dat de tredmolen van buitenschoolse activiteiten ook wordt ingezet om moeilijkheden tegen te gaan, lees in een volgend blog.
