Discipline: gewoon nee zeggen?
Als je door je kind nooit gehaat bent, ben je nooit ouder geweest
-Bette Davis, actrice
Carl Honore wordt in dit hoofdstuk geconfronteerd met een andere soort bezorgdheid over de jeugd en is zo direct en heerlijk eerlijk dat ik graag het stuk wil citeren.
We gaan naar een setting in een buurthuis in een goede buurt in London. Aan de muur hangen posters over inentingen en creativiteit cursussen. Er zijn 6 moeders van 30 en 40 jaar gearriveerd voor een workshop opvoeden. Ze werken allemaal en zijn gewend om andere mensen op de werkvloer te vertellen wat ze moeten doen. Het thema van die middag is hoe nee te zeggen tegen je kind.
Zoals bij een zitting van AA(Anonieme Alcoholisten)vertellen de vrouwen om beurten over recente vervelende gebeurtenissen.
“Pas geleden liet ik mijn zoon zijn Game Boy mee naar school nemen ook al wilde ik het helemaal niet” zegt de eerste moeder.. ”Ik kon niet tegen het bekvechten aan de schoolpoort waar iedereen bij was”
De anderen knikken uit herkenning en sympathie. Een zwangere vrouw valt haar bij. ”Mijn man en ik hebben het opgegeven om ons kind van 5 s ’avonds in bed te krijgen” zegt ze. ‘Hij valt beneden bij ons in slaap ,lang nadat we genoeg van hem hebben’.
Welkom bij de grote paradox van de moderne jeugdjaren.
Van de ene kant gaan velen van ons bij kinderen financieel en persoonlijk tot het uiterste met plannen, duwen, verbeteren en beschermen. Maar als het op discipline aankomt ,grenzen stellen ,nee zeggen tegen gril zus of wens zo, beginnen we te wankelen.
June Walker heeft een therapie praktijk in Sydney ,Australië en heeft deze verschuiving zien gebeuren bij de laatste generatie.
“Ik zie nu veel gevallen waar geschoolde ouders met een beroep niet weten hoe ze nee tegen de kinderen moeten zeggen, en er zijn kinderen van 7 jaar die zowat het huishouden regelen”.
Net als alle andere zorgen over de jeugd is deze klacht niet nieuw. Ook vroeger werd er geklaagd over dat kinderen overal mee weg kwamen.
“Onze wereld degenereert…Kinderen gehoorzamen hun ouders niet meer”-Assyrisch kleitablet 2800 voor Christus.
“Kinderen zijn tegenwoordig slecht opgevoed. Niet alleen mogen ze van hun ouders bijna alles wat ze willen, de ouders laten hen ook nog zien hoe ze het kunnen krijgen” .-1530 Conrad Sam, Ulm, Duistland.
In de 20e eeuw wezen pedagogen er vaak op dat ouders de geestkracht begonnen te verliezen.
En iets uit de vorige eeuw .Ik weet nog dat het in de jaren 90 een trend werd om positief op te voeden. De visie was dat de Gordon-methode uit gaat van gelijkwaardigheid in relaties, zodat iedereen zichzelf kan zijn en zijn verantwoordelijkheid neemt, rekening houdend met de ander. In opvoedingsrelaties betekent dit dat de opvoeder het kind in zijn waarde laat en respectvol benadert.
In de praktijk kwam het er op nee dat je alleen positieve bekrachtiging mocht doen en negatief gedrag negeerde. Daar is een hele bijzondere ontwikkeling uit voort gekomen
Sinds de laatste generatie is het echter zo ver.
Overal ter wereld staan vragen rubrieken in de krant met brieven van lezers die niet willen of kunnen ingrijpen in het leven van hun kinderen. Op de tv worden programma’s als Nanny 911 uitgezonden over doorgedraaide kinderen die hun ouders terroriseren. Voor het eerst in de geschiedenis lijken veel kinderen thuis inderdaad de lakens uit te delen.
Twee vragen
- Wil dit zeggen dat het gedrag van kinderen nu erger is geworden dan vroeger?
- Hoe zijn we op dit punt beland?
Daarover volgende keer meer..
