Griet Op de Beeck beschrijft in haar boek een situatie waarbij de zus haar zusje heeft achtergelaten bij haar stiefmoeder, een emotioneel niet beschikbare vrouw voor haar kinderen.
Prachtig omschreven.
‘Letterlijk’ zegt Anne-Sophie’ dat het een bewijs is dat ik niet van haar hou’
‘Nog vijf jaar, dan mag ik het huis uit om te gaan studeren’ ze zegt het zakelijk.
Ze is volwassen geboren,omdat dat hielp(..)Anne-Sophie is een bijzonder kind, dat heb ik altijd al gevonden.
Haar ideeën zijn uitgesproken,en stroken lang niet allemaal met wat het puberdom dicteert. Ze toont zelden haar emotie,maar ze heeft er veel,en onstuimig,dat weet ik zeker.
Ze praat graag,in de juiste contexten toch, ze is slim op een wereldwijze manier.
Ze lijkt me zo allenig,ze kan ook heel argwanend zijn,dat is opvallend ,vind ik,voor zo’n jong meisje. Ze heeft misschien al te veel begrepen’
Ik heb haar in de steek gelaten,niet echt misschien, maar zo voelt het wel.
Ik ben vertrokken naar de stad,achttien was ik en al eeuwen klaar voor de universiteit,ik bedoel;voor het leven elders.
Voor de vlucht weg van het oude,de vulkanen die altijd op uitbarsten stonden,de heimelijke moerassen,die je naar beneden zogen,de dichtgevroren vijvers waar het ijs nooit dicht genoeg bleek om er veilig overheen te raken.
Ik ben vertrokken naar de stad en ik heb haar daar gelaten,overgeleverd aan zichzelf,Anne –Sophie was nog maar zeven.
Ik heb gezegd dat ze mij altijd kon bellen(..)Terugkomen naar iets wat je achter wilt laten, is moeilijker dan er altijd al te zijn geweest.
Ik zie haar zitten,dat kleine grote meisje met noodweer in de ogen..
Ik ben heel erg fan van de schrijfstijl van Griet Op de Beeck
Dit fragment komt uit haar boek
‘Kom hier dat ik u kus’
Artikel:Zij geeft woorden aan wat je altijd zo gevoeld hebt
