Slow Kids
Een andere schaduwkant van het voetstuk waarop kinderen worden gezet is dat het moeilijker wordt om nee te zeggen. Als wonderkind een toonbeeld van talent en deugd is,als alles om zijn geluk draait, staan wij dan niet altijd in de weg?
Het helpt ook niet dat in onze Peter Pan cultuur het idee van de autoriteit van volwassenen is afgesleten.
Oud worden-en dus opgroeien-is bepaald niet cool
Terwijl gezinnen minder autoritair zijn geworden en de hele cultuur toegefelijker ,is het voor hippe vaders en moeders ,die zelf hun innerlijk kind koesteren, een gruwel geworden om kinderen in te perken, stelt Carl Honoré.
Als lid van de leven-en-laten-leven generatie voel ik mij ongemakkelijk om alleen al het woord discipline te typen. Wat betekent het? Wanneer is het nodig? Er is toch ook nog zoiets als vrijheid en plezier?
Ook verlangen we dat onze kinderen gehoorzaam zijn, dan nog worden we door iets anders gehinderd om op onze strepen te gaan staan. Misschien zijn we te moe door ons eigen hectische bestaan om de energie op te brengen.
En ik kan mij dat voorstellen. Laatst hoorde ik achter mij een moeder smekend vragen aan haar kinderen of zij alsjeblieft in de bakfiets willen blijven zitten. En smekend vragen gaat waarschijnlijk ook op in een bedtijd ritueel. Hoe gaat dat bij jullie?
Kondig je eest aan “Tijd om het licht uit te doen en te gaan slapen” en is de reactie dan “nog 10 minuten ”waarop je zegt” goed dan nog 10 minuten” en na 10 minuten herhaalt de cyclus zich. Herkenbaar?
Waar komt dit door?
Velen van ons geven de kinderen liever wat speelruimte omdat we ons schuldig voelen over de geringe hoeveelheid tijd die we met ze doorbrengen, over de druk die we ze op hen uitoefenen om succes te boeken, over de voortdurende bemoeienis en het in de gaten gehouden worden.
We willen ook een hechtere relatie met ze dan wij met onze ouders hadden. We willen dat het gezinsleven gladjes en harmonieus verloopt-en niets verprutst een foto moment zo erg als een opmerking ”Nee, dat kan je niet doen of “Tot hier en niet verder”.
Boek 1 Too much of a Good Thing: Raising Childeren of Character in an Indulgent Age
Dan Kindlon, kinderpsycholoog Harvard:
“We gebruiken kinderen als Prozac. Mensen hoeven niet persé tevreden te zijn over hun partner of hun baan, maar hun kinderen zijn het zonnetje. Ze willen de zaak niet verprutsen als er tegen hen geschreeuwd wordt. Ze willen niet kwetsen. Ze willen zich niet rot voelen. Ze willen voldoening van hun kinderen hebben .Ze zijn ons zo dierbaar-dierbaarder misschien dan voor alle eerdere generaties. Wat daarmee van het toneel verdwijnt zijn grenzen. Het is veel gemakkelijk om hun handdoek op te rapen dan hun weg te roepen van de Playstation”.
Boek 2 Teenagers: What Every Parent Has To Know
Rob Parsons
‘Het probleem is niet dat we niet genoeg van onze kinderen houden, maar te veel. We willen alles voor ze-extra bijles, de vakanties, op maat gemaakte skischoenen die niet knellen .In plaats van “Zoek maar een baantje als je bij die club wilt” te zeggen, geven we ze het geld- en vragen vervolgens hun kinderen of ze mee mogen .Dat mag wel schattig lijken ,maar het deugt niet .Als ouders moet je er op voorbereid zijn ongeliefd te zijn’.
De afkeer van autoritair optreden bevindt zich ook buiten het gezin maar daar over volgende keer meer.
