Het is een beetje een tenniswedstrijd
Ondanks al het onderzoek ,al het ontwerpen en al het getest dat er in zit, ondanks alle bedrading ,fabricage en marketing, is het de vraag of deze educatieve spullen de kinderen slimmer maken ,zoals beweerd wordt. Het korte antwoord is dat niemand het echt weet.
Neurowetenschappelijk onderzoek om aan te tonen welke uitwerking een specifiek speeltje op het brein heeft, staat nog in de kinderschoenen. En als het er op aankomt om de grandioze beweringen op de verpakking ook hard te maken, laten zelfs de speelgoed fabrikanten gemengde geluiden horen.
Sommige redeneren dat moderne kinderen verschillen van vorige generaties wat betreft hun behoefte, tijdens de creatieve ontwikkeling ,aan spullen, stimulering en leiding en dat educatief speelgoed het spelen zo in banen te leidt dat er betere hersenen ontstaan.
Als dat zo is, luidt de vraag; hebben we elektronisch speelgoed wel nodig?
Wellus
Scott Axcell, marketing manager van Leapfrog
‘Terwijl bij ander speelgoed het kind er zelf achter moet komen wat er gebeurt als je er mee speelt, prikkelt ons speelgoed voortdurend tot leermomenten ’Kinderen krijgen er de smaak van het leren te pakken ,zodat ze ,eenmaal op school, oog hebben voor het feit dat leren leuk is’.
Speelgoedmakers werpen tegen dat het kind van de 21e eeuw om te kunnen spelen meer vastgelegde verhaallijnen en personages, meer volwassen input nodig hebben.
Niettus
Onzin! zeggen de deskundige, kinderen hebben nu dezelfde speelbehoeften als vijfhonderd jaar geleden.
Zoals Dr.Michael Brody , docent Kinderen en de Media, Universiteit van Maryland en voorzitter comité voor Telvisie en Media van de American Academy of Child and Adolescent Psychiatry
Hij vindt dat speelgoed te ver is doorgedacht .’Het spel is de arbeid van het kind en daarvoor zijn elementair speeltjes – blokken, poppen, trekpoppen, klei, kleurpotloden en papier-het meest geschikt. ‘Veel modern speelgoed legt het verhaal van de ander op, zodat kinderen hun fantasie niet ontwikkelen.’
Dr.Kathleen Alfan, directeur kinderonderzoek bij Fisher-Price Company is voorzichtiger in de wetenschap dat er geen betrouwbare aanwijzingen zijn dat educatief speelgoed de cognitieve groei zou bevorderen. ’Er is geen bewijs dat de kinderen met dit soort speelgoed slimmer worden’
Carole Burton, hoofd redacteur van de gids voor speelgoed en manager speelgoed beoordeling van het National Association of Toy and Leisure Libraries.
‘Een educatief etiket op een speelgoedje zegt niets,en ouders hoeven echt niet extra geld uit te geven om die producten aan te schaffen’.Als ouders het product zouden kopen dat naast een zogenaamd educatief speeltje op het schap staat ,dan zouden ze merken dat het voor een fractie van de prijs precies hetzelfde is’
Zou een etiket educatief een verkooptruc kunnen zijn?
Kister Svenson, oprichter en directeur International Toy Research Centre in Stockholm
‘Ik zet een vraagteken bij het hele idee van educatief speelgoed ’Het is de context van het spel, die educatief is, niet het speelgoed zelf. Je kunt een complex speeltje maken dat kinderen dwingt het op een bepaalde manier te gebruiken, maar kinderen kunnen evenveel leren van het steeds de deksel op een schoenendoos te halen en er weer op te doen’
‘Het gevaar is dat kinderen afhankelijk kunnen worden van andermans fantasie input. ’Wat kinderen echt nodig hebben is meer tijd voor voor input zonder ,meer tijd om hun ervaringen te genereren.’
Een meer controversiële mening is is elektronisch speelgoed niet alleen weggegooid geld is maar dat het ook schadelijk kan zijn. Doordat ze te veel zelf doen maken ze van het kind een passieve waarnemer, een hondje van Pavlov, dat een recept leert op te volgen(hierop drukken dan gebeurt er dat)in plaats van zich een vraagstuk voor te stellen of op te lossen. Zelfs sommige traditionele producten zijn dwingender geworden en laten kinderen minder ruimte om hun eigen spel te ontdekken.
Als we onze eigen fantasie gebruiken zwerven we met Carl Honore over Britisch Toy Fair, een speelgoed beurs in een enorm conferentieoord in het Londense East End. Bijna driehonderd deelnemers uit alle windstreken hebben hun kraam op gezet. Iedereen hoopt op de Nieuwe Attractie te zijn, een leger van kopers en verkopers bezetten de stands en heeft de beurs kordate, enigszins vreugdeloze sfeer van een doorsnee handelsmarkt.
Veel fabrikanten hameren op educatief. Kramen zijn versierd met kreten als ‘ Leren door te spelen ’,Speel om te leren’ ’Peuters willen ook technologie hebben’.
Er wordt veel over kinderen gepraat maar niet met kinderen.
Tot hij bij de kinderopvang van de beurs komt. De eerste verrassing is dat er inderdaad een paar echte kinderen zijn. De tweede verrassing is dat er niet de allerlaatste elektronische speeltjes liggen maar het soort ouderwets speelgoed dat veel ruimte laat aan de fantasie ; houtenblokken ,plaatjesboeken, verkleedspullen, knuffelbeesten, een klimrek, Play -Doh klei, kleurpotloden en papier.
Afgezien van een Playstation, die onaangeroerd in een hoek staat, is het een elektronicavrije ruimte. En de kinderen vinden het er fijn.
Twee zesjarige meisjes zitten bij elkaar aan de knutseltafel prinsessen aan te kleden die ze uit vellen gekleurd papier hebben geknipt. Een jongen marcheert als Romeinse soldaat rond. Twee anderen zijn verdiept in een boek over een draak.
Als een man zijn dochtertje bij de knutsel tafel komt halen , stribbelt ze tegen. Hij dringt aan. Zij zet zich schrap .’Kom Olivia, er is allemaal mooi, nieuw speelgoed op de beurs om te zien’ zegt Wanhopige Pa’ Misschien kopen we wel iets voor thuis’.
Olivia schud van nee en laat een zucht van afkeuring horen die het hart verwarmt van elke ouder die ooit slachtoffer is geweest van de Kracht van het Zeuren-een zucht die de verkoopteams in de stands rond het dagverblijf koude rillingen bezorgt.
Ik wil geen mooi, nieuw speelgoed’ roept ze terwijl ze terugloopt naar de knutseltafel ‘Ik wil gewoon hier blijven spelen’
Zouden we hier ons antwoord hebben?
