Elke 1e vrijdag van de maand leg ik orthopedagoog Diane Brouns een situatie voor,gebaseerd op de humoristische schrijfsels uit Slow kids van Carl Honoré
Ouders zijn tijdens een ouderavond over hun zevenjarige zoon op gesprek bij juf Pendle.
“Uw zoon is er goed in schrijven en lezen Rekenen is goed,techniek zou beter kunnen Hij gedraagt zich keurig en is een plezierige leerling”
Ik vier elke gouden ster in zijn werkboek met een stille vreugde kreet. (waarom heeft ze het niet gehad over zijn geweldige woordenschat?)
Vader loopt nog even langs de tekenlerares..
” ‘Uw zoon is echt goed’ dweept ze. Hij komt steeds met een andere kijk op de dingen. Dat begint er op te lijken, denk ik bij mezelf. Een van zijn tekeningen hangt aan de muur van de tekenklas als voorbeeld voor de andere leerlingen. Het is een tekening van een grillige tovenaar in de stijl van Quentin Blake die de boeken van Roald Dahl illustreerde.
Onder het portret heeft onze zoon het hoofd van de oude man vanuit verschillende hoeken weergegeven ‘Verbazingwekkend voor een zevenjarige om zelf zo met perspectief te spelen’zegt ze ‘Hij is echt een begaafde jonge kunstenaar’
Daar heb je het, het magische woord, de zeven letters die elke ouder als muziek in de oren klinken. Begaafd!
Van school naar huis loop ik al weg naar de top van de internationale kunstwereld uit te stippelen voor mijn zoon.Zijn eerste tentoonstelling in London of New York? Moet hij een impresario hebben? Zijn wij de volgende Picasso aan het opvoeden? Op eens is het allemaal voor niet voor niks geweest, al die bezoeken aan de Tate Gallery, al dat gesjouw met kinderen op zondagochtend langs de Turners en Titiaans. Mijn zoon is een kunstenaar!
Mijn vrouw is opgetogen door het nieuws, vooral doordat de vader van een klasgenoot erbij was toen de tekenlerares haar lofrede uitsprak. Na een late avondmaaltijd begin ik door opvoedkundige tijdschriften te bladeren en op het internet te surfen, op zoek naar de juiste voeding voor het talent voor onze zoon. De advertentie die mijn blikt vangt luidt; Bevrijd het talent van uw kind! Mijn vrouw vraagt zich af of ik niet te ver ga, maar haar woorden zijn voor mij nu niet meer dan ruis op de achtergrond.
De volgende morgen, tijdens de wandeling naar school opper ik het idee van een tekencursus. Maar mijn zoon wil er niets van weten.
‘Ik wil niet op les waar iemand me zegt wat ik moet doen-ik wil gewoon tekenen! Waarom regelen volwassenen alles’ “
Is de kindertijd te kostbaar om aan kinderen over gelaten te worden?
Diane Brouns antwoord:
Als ouders willen we het beste voor onze kinderen, nietwaar? Dienen onze kinderen goed te maken wat wij gemist hebben?
Wat wij niet mochten van onze ouders (grootouders van de kinderen)? Een opleiding, bepaald vakantiewerk. Willen we dit goedmaken door onze kinderen deze opleiding wel aan te kunnen bieden?
Ouders beslissen over alles en geven richting aan het leven van de kinderen. Waar de vakantie naar toegaat, wat en hoe er gegeten wordt, welke normen en waarden er binnen een gezin gelden, op hoeveel sportclubs een kind mag, hoe je leeft, waar je leeft, waarin je leeft, of er structuur is of meer laissez fair.
Kinderen geloven hun ouders. Dat is hun enige waarheid.
Kinderen doen wat hun ouders aan ze vragen. Meestal. Kinderen zijn afhankelijk. Als je ouder bijvoorbeeld met een vies gezicht naar een modderpoel in de verte kijkt, is het kind in staat om vast te stellen dat diegene naar de modderpoel kijkt en deze smerig vindt. Deze vaardigheid is nodig om later conclusies te kunnen trekken over wat diegene bedoelt en wat er van jou als kind verwacht wordt.
Ook al heb je als kind zelf misschien zin om in die modderpoel te springen, de kijkrichting en gezichtsuitdrukking van je moeder of vader geven aan dat zij er heel anders over denken: je kunt beter om de modderpoel heen lopen om niet op je kop te krijgen. Als kind ben je afhankelijk van je ouders. Fysiek (kleding, een dak boven je hoofd, voeding) en psychisch. Je kopieert het gedrag van je ouders, blindelings. Hoe je ouders denken en voelen.
Tot een bepaalde leeftijd. Ja, tot dat een kind tanden gaat wisselen, zo rond een leeftijd van zeven jaar. Dan komen kinderen in een periode waarin ze zich bewust worden van hun eigen idealen. Ze gaan bewust nadenken over wat ze zelf graag zouden willen en hoe ze dat kunnen bereiken. Hoe ze t.o.v. leeftijdsgenoten, school en juist ja ook de ouders staan.
Kinderen zijn kostbaar, inderdaad. De kindertijd van je zoon / dochter kun je maar één keer doen en beleven.
Hoe vaak krijg ik als Orthopedagoog te horen dat, als ze iets eerder geweten hadden, dat de ouder het anders zou hebben gedaan. Dat ze liever minder streng was geweest. Dat hij minder toegeeflijk was geweest.
Binnen mijn Kinderpraktijk ga ik kijken, inventariseren wat de ouders drijft. Wat zijn de innerlijke drijfveren en die van het kind? Vanuit die kern kan je kijken waar het daadwerkelijk om draait.
Take care.
Diane Brouns drs. Orthopedagoog
