Studenten kampen met burn-out klachten en docenten zijn overbelast.
Wat is er aan de hand?
Even terug pakken naar mijn vorige blog met de vragen:
- Heeft al dat duwen en trekken ,al die toetsen en als die standaardisering wel nut?
- Worden kinderen er gelukkiger, gezonder en slimmer van?
- Krijg je er betere beroepsoefenaars en betere burgers van?
- Betekent hogere scores dat het academisch niveau stijgt?
Of er antwoorden daarop gevonden worden? Helaas, overal ter wereld komen ouders en docenten tot de conclusie dat het antwoord op de bovenstaande vragen nee is.
Carl Horoné zegt hierover:
Laten we het hoofd koel houden. De waarheid is dat het officiële onderwijs al eeuwen voor gemengde berichten zorgt. Shakespeare schreef over het jongetje dat als een slak met tegenzin naar school kroop. Ook al heel lang wordt het idee in een klaslokaal zitten, als absurd en zelfs schadelijk, van de hand gewezen.Mark Twain zei gevat:’ Ik heb mijn scholing nooit verprutst met naar school gaan’.
Honoré gaat confronterend verder wat wel erg actueel is momenteel.
Generaties lang hebben critici scholen aangevallen vanwege hun onvermogen om kinderen behoorlijk te onderwijzen ,vanwege het stellen van de ideologie boven het leren, vanwege het verslonzen van het niveau. Hebben leerkrachten niet altijd geklaagd over hun werkomstandigheden?
Toch is er tegenwoordig duidelijk iets mis. Ook al rijzen de onderwijs uitgaven de pan uit, overal ter wereld zijn scholen niet in staat kinderen af te leveren die goed geïnformeerd zijn ,die goed uit hun woorden komen en creatief zijn. Gedisciplineerd moreel en leergierig.
Waarheid vinden in de tussenruimtes..
In 2007 deed Unicef onderzoek naar de stand van zaken bij kinderen in de geindustriële wereld. Onderzoekers vroegen kinderen in de leeftijd van 11,13 en 15 jaar of ze zich eenzaam voelden en of hun groepsgenoten aardig en behulpzaam waren
Het onderzoek is vast nog terug te vinden op de website van Unicef. In de onderstaande link een recenter onderzoek van Unicef naar mentaal welzijn van jongeren.
https://www.unicef.nl/nieuws/2019-01-24-actieve-rol-voor-jongeren-in-onderzoek-naar-mentaal-welzijn
‘Is het toeval dat landen met een grote nadruk op academische competitie en examens, zoals Groot Brittannië, Japan en de Verenigde Staten een aantal slechte uitkomsten lieten zien?
Een academische cultuur van hoe-dan-ook-winnen eist van alle kinderen zijn tol. Concurreren met elkaar kan een nuttige aansporing zijn maar als de lat zo hoog ligt enkel de perfecte uitslag goed genoeg is komt er een terugslag.‘
Mocht je last hebben van perfectionisme dan zullen de volgende voorbeelden je bekend voor komen:
Het knagende gevoel nooit goed genoeg te zijn.
‘Ik herinner me nog dat 4 uur slaap niet nodig was om mijn ouders te laten zien dat ik mijn best deed. Ik herinner me nog dat er geen tienen voor nodig waren en geen toelating tot een of andere geweldige cursus van een of ander elite- universiteit om te merken dat ze trots op me waren.’
Hmm..is dit bedacht in retro perspectief? Wat ik hoor het onderstaande veel vaker:
‘Soms voel ik me echt een mislukking’
Ondertussen kunnen leerlingen ,die niet tot het uiterste kunnen of willen gaan om een tien te halen, de moed helemaal laten zakken.
In de praktijk maakte ik namelijk het volgende voorbeeld mee:
‘Ik ben vaak tot s ’nachts bezig met mijn huiswerk maar het schiet niet op want ik blijf maar achterlopen. Daarnaast sport ik op hoog niveau maar het is steeds niet goed genoeg meer want ik word teruggezet naar een ander team. En ik begin mijn vrienden uit het oog te verliezen, ik heb geen tijd om leuke dingen te gaan doen.
Ik vraag mijzelf wel eens af, ben ik aan het afglijden? Daar ben ik het meest bang voor.
Je hoort de wanhoop hierin door.
‘Die wanhoop is het duidelijkst waar te nemen in het Verre Oosten, waar de aantal schoolverlaters en suïcide explosief is toe genomen. In de hogedrukketel Hongkong denkt men dat 1 op de 3 pubers weleens aan zelfmoord .In heel Azië vervallen kinderen tot pesten en misdaad. Geconfronteerd met het onderzoek dat aantoont dat tot 5 % van de kinderen in een gewelddadige bende zit, heeft de regering van Zuid Korea, toch ooit trots op zijn eerbiedige en gedisciplineerde jeugd ,in 2005 een speciale commissie opgericht om de problemen het hoofd te bieden.‘
Hikikomori betekent sociale terugtrekking en is een neurologische sociale conditie. Ontdekt in Japan waarbij een persoon, meestal een jongere (student), zich sociaal volledig terugtrekt. Hoewel dit verschijnsel in Japan als een uniek syndroom wordt gezien komt dit wereldwijd voor. Het wordt ook wel beschreven als een lijfstijl zijn maar in Japan trekken studenten zich ook terug als zij het gevoel hebben gefaald hebben in de ogen van hun ouders en omgeving.
Als het in de klas een alles-of-nietsgevecht wordt,kan er meer dan alleen vriendschap er onder gaan lijden.
Hoe het gevecht wordt beslecht lees in het volgende blog.
