WHY?

Waarvoor doe je het eigenlijk? Soms heb je tegenslagen en gedoe en dan is het wel fijn om te weten waarom je dit doet en waarvoor of waarnaar je onderweg bent.

Wie ben ik?  Petra Korstanje, ik begeleid mensen die een bijzondere jeugd hebben gehad en op latere leeftijd last hebben van de effecten daarvan. Dit is niet alleen een beroep voor mij, het is ook een deel van mij. Ik werd niet ineens wakker en dacht ik ga dit doen.

Daar is een praktijk aan ervaringen aan voor af gegaan voor dat ik ontdekte dat deze groep een naam heeft. Wil je meer weten over de route ?Deze kun je vinden onder https://www.superesse.net/?page_id=7

Kort te gaan, ik ben in 1998 begonnen bij de thuis en daklozenopvang. Daarna kwam ik bij Jeugdzorg terecht en werkte ik met mensen met een licht verstandelijke beperking met multi problematiek die een onveilige jeugd hadden gehad. Die misten een stevige basis. Ik wilde dit werk indertijd naast mijn baan doen. Elke keer kwam het idee om meer in te verdiepen boven ploppen

3.Wat

KOPP? Wat is dat?

KOPP staat voor Kinderen van Ouders met Psychische Problemen.

Daarnaast hebben ouders soms ook verslavingsproblemen, hiervoor wordt de term KOV gebruikt; Kinderen van Ouders met een Verslaving.

Beide kunnen een negatieve invloed hebben(gehad)op het leven van het kind. Bij de K van Kind wordt er vanuit gegaan dat het alleen over kinderen gaat, maar KOPP kind blijf je je hele leven. Tenslotte blijf je ook je hele leven kind van je ouders.

KOPP kinderen zijn hele gewone kinderen die kortdurend of langdurige in bijzondere omstandigheden zijn groot geworden.                                                                                          Met een bijzondere taak waar ze nog niet klaar voor waren. Ze hebben vaak hun eigen ontwikkeling onderbroken om ontwikkelingstaken van ouders over te nemen en uit te voeren. En zijn terecht gekomen in een situatie waarin er een beroep werd gedaan op vaardigheden die ze zich nog niet eigen hadden gemaakt.

Met het opgroeien krijgen kinderen te maken met schuldgevoel, schaamte, verdriet of een te grote verantwoordelijkheidsgevoel. Ze hebben niet de kansen gekregen om zich zorgeloos te kunnen ontwikkelen.

Naar schatting heeft 39 procent van de kinderen onder de 22 jaar een ouder met psychische problemen of verslaving.

Toch zijn er misverstanden of is er een stigma

In de praktijk hoor ik veel misverstanden over mensen met KOPP problematiek:

“Ach, dat zijn vast verkreukelde mensen”
”KOPP? Bestaan die mensen wel?”
”Daar ga ik niet mee om”(bijzonder, want het kan namelijk iedereen zijn).

“We hebben toch allemaal wel wat gehad in onze jeugd”

Toch weer het moeten passen in een vakje. Wat als je nergens precies in past?
Wat heb je nodig?

2.Hoe

Hoe dan verder?

Hoe zit dat als je ouder wordt?
Tussen wal en schip?

Hoe komt dit?

Uit de ervaringsverhalen blijkt dat het best lang kan duren voordat iemand de hulp heeft gevonden die past.

Dit kan verschillende redenen hebben.
Wat er aan vooraf gaat is dat het jaren kan duren voordat iemand het beseft dat hij of zij een KOPP/KOV kind is.
Je weet wel dat het bij jou thuis anders ging, maar of daar meteen hulp voor is?                  En dan is er nog de schaamte, niet gemakkelijk om op iemand af te stappen en het er eens over te hebben wat er verkeerd gaat of is gegaan.

KOPP wordt nog onvoldoende onderkend. Het is vaak makkelijker om een diagnose te krijgen voor een aandoening en daarmee hulp. Terwijl er een samenhang kan zijn tussen de pijn uit het verleden en bv. depressief voelen, (interne)conflicten en moeite met het hebben van relaties in het nu.

Of als jij je hele leven aanpast aan het gedrag van iemand met psychische kwetsbaarheid, wat logisch is, je wilt de harmonie bewaren, dan kan dat op den duur een nominatie opleveren voor een burn-out.

Het verleden is soms te diep weggestopt en is het zaak de verbindingen te leggen naar het nu.

Kijk altijd naar iets waar een houvast in zit

1.Waarom

De reden dat ik met mijn praktijk ben begonnen is, dat ik merkte dat er nog niet voldoende hulp voor deze, vaak onzichtbare, groep volwassenen was.

Ik kwam ze tegen in maatschappelijke opvang, detentie of worstelend op volwassen leeftijd met het claimende gedrag van ouders.

Een KOPP kind blijf je namelijk je hele leven, hopelijk op den duur met een lichtere rugzak. Deze kinderen worden een keer volwassen en als ik mijn volwassen cliënten en anderen beluister hebben zij een lange weg afgelegd om hulp te vinden die past.
Zodra mensen horen wat ik doe, hoor ik vaak hun bijzondere verhaal, terwijl iemand in eerste instantie, gewoon een praatje wilde maken of iets heel anders wilde vertellen.
Op een terras, onderweg, in de trein..
‘Ja, ik kan dat wel tegen jou vertellen maar laat maar..’ en het verhaal verdwijnt weer in een laatje waar het opgeborgen zat.

Als je dakloos bent geweest of een diagnose hebt gekregen dat je verstandelijk beperkt bent dan kun je je uitgesloten voelen of het gevoel dat je dom bent, dan kunnen bepaalde overtuigingen ontstaan,

En als het alleen maar over de resultaten gaat, dat je van A naar B in een plan moet presenteren, dan versterkt je negatieve zelfbeeld , als je geen positieve bevestiging hebt gekregen.

Bij een bijzondere jeugd kunnen op latere leeftijd pas persoonlijke problemen zich manifesteren en kan het herleid worden naar die periode van een onveilige jeugd.          Dan is het heel fijn om te horen dat wat je mee maakt met elkaar te maken heeft en dat wat jij hebt mee gemaakt een naam heeft en er mag zijn.

Als ik naar mijn cliënten kijk dan zie ik sterke mensen die door hun omstandigheden zoveel bijzondere talenten hebben ontwikkeld. Ze hebben gewoon veel pech gehad om in andere omstandigheden te zijn opgegroeid.

Het zijn de ervaringsverhalen die het waardevol maken, die vertellen hoe iemand het ervaren heeft om op te groeien met een bijzondere jeugd.

Hier doe ik het voor

Toen ik begon met dit idee kreeg ik van een cliënt positieve feedback. Ze zei me dat ze zich heel erg verbonden voelde met mijn ‘tulp’ en mij, en dat ze het heel fijn vond dat we bij elkaar zaten. Haar lichtjes in haar ogen gingen aan en kwam ze in beweging, Ze gaf me veel waardering voor mijn werk. Als ik zie wat dat dan oplevert voelt het als: hier doe ik het voor! Er is ook moed voor nodig van cliënten; zolang je vragen stelt die niet over jou gaan, hoef je er niet aan te beginnen. Met hard werken zit ze uiteindelijk opgelucht op de stoel.

Ik ben ik en jij bent jij is mijn favoriete staat van zijn

Als er meer mensen vanuit hun Why zouden werken groeit het enthousiasme en het vertrouwen. Dan raak je enthousiast van elkaar. Het zou fijn zijn als mijn hele dag vanuit mijn Why kon werken. Als ik in permanente staat van flow zou zijn, met clienten werk ik vanuit gelijkwaardigheid .Maar soms merk ik dat ik meer vanuit gelijkwaardigheid zou willen werken op gebied van vak overleg en netwerkmomenten

Ik merk dat er status en streberigheid is, dit is mijn titel, en dit heb ik gestudeerd. Dat is toch niet nodig. Wat moet je bewijzen? We hebben een gezamenlijk doel om te kijken naar hoe we het beste kennis over kunnen brengen op elkaar. Ik ben ik en jij bent jij is mijn favoriete staat van zijn. Daar hoef je niks voor uit de kast te halen, het is allemaal OK wat je doet. Ik ben bij Andries Baart geweest, hij is de grondlegger van en werkt vanuit present zijn. “Als je geen contact kunt maken hoef je nergens aan te beginnen. Wie ben jij en wat drijft je”. Ik wil ook niet beginnen met kijk eens, dit is mijn CV. Mensen voelen zich op hun gemak bij mij vanuit vertrouwen en deskundigheid, vanuit vertrouwen en de relatie met de ander te hebben.

Ik ben nu zeven jaar bezig, er is een lange adem voor nodig. Vanuit maatschappelijk werk weet ik dat het tijd kost om verandering tot stand te brengen in patronen. Er is geduld voor nodig.

Deze blog is gebaseerd op een interview dat Hanneke Beekers met mij afnam om weer stil te staan bij mijn WHY, het principe van Simon Sinek.

Mijn Why voor ogen hebben is al wat.Soms gaan zaken zo automatisch dat er even bij stilstaan helpt. Ik denk bij alles wat op mijn pad komt: dit leg ik even naast mijn Why.        Is dit waarvoor we het doen? Ik geloof heel erg in hoe diep je ook zit, je kan altijd je veerkracht weer opbouwen. Vanuit een oncomfortabele positie met ongemak leren leven. Leven is heel veel gedoe zei Rene Gude.

 

Ik blijf doen wat ik nu doe, dat is inzetten om meer aandacht en erkenning te krijgen voor de doelgroep KOPP.

“Soms heb je dromen die je wakker houden tot je ze uitvoert.”

 

 

mail
Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

* Copy This Password *

* Type Or Paste Password Here *