Slow kids:Ouders hebben het zwaar

Op deze toverkusten laten spelende kinderen eeuwig hun gevlochten bootjes aan land komen. Ook wij zijn daar geweest. We horen nog altijd de branding, ook al gaan we niet meer aan land.

uit Peter Pan (J.M Barrie)

 

Ouders hebben het zwaar. De druk om de beste ouder te worden die je kunt zijn. Doordat er veel op het spel staat is ouderschap zelf een wedstrijd sport geworden.

In tv programma’s als Little House of Horrors, waarin disfunctionele gezinnen in een half uur worden gerepareerd, de stortvloed aan adviezen bekrachtig het idee dat dat opvoeden zo iets is al het bakken van een cake. Volg het recept en je krijgt het kind van je dromen.

Moderne ouders zijn ouder en beter opgeleid dan ooit maar ze neigen er ook eerder toe om het grootbrengen van kinderen te benaderen van uit best practice- opvatting, want ze zijn overtuigd dat de juiste aanpak, expertise en investering tot de beste resultaten leiden.

Maar wat is dan de juiste aanpak?

De uitkomst is dat het opvoeden geprofessionaliseerd is op een schaal die niet eerder in de geschiedenis is voorgekomen-plus een flinke deuk in het zelfvertrouwen van de ouders.

De rode draad is natuurlijk dat kinderen in de loop der eeuwen nooit hun eigen jeugd hebben gekozen. Volwassenen hebben altijd de toon gezet ‘Het gaat nooit echt om de kinderen ’zegt George Rousseau, historicus van universiteit van Oxford. ‘Het gaat altijd om de volwassenen’ .                                                                                                                Tegenwoordig lijken de kinderen meer dan ooit om volwassenen te gaan.                            De vraag is nu: hoe kunnen we ervoor zorgen dat het meer om te kinderen gaat.

Natuurlijk weten de meeste van de ouders eigenlijk ook wel dat het onmogelijk is om dat allemaal klaar te spelen. Het probleem met de wedstrijdcultuur, waarin elk aspect van de jeugd onder de microscoop wordt gelegd ,is dat de natuurlijke drang om voor onze kinderen het beste te doen, een kwestie van gas-op-de-plank wordt.

Denk aan de overijverige moeder die de hele spelling van het huiswerk van haar dochter nakijkt of de vader die de trainer hekelt omdat zijn zoon niet vaak wordt opgesteld.

Je kunt jezelf afvragen, wat als ze nou gelijk hebben? Misschien stel ik mijn kinderen wel teleur als ik niet beter mijn best doen? Opgejaagd door schuldgevoel en doodsbang om het verkeerde te doen, doen we uiteindelijk hetzelfde als de alfa ouder op het sportveld.

Ga even mee met dit voorbeeld;

Je bent thuis bij Jo Sivor, een huis dat er uit ziet als in een rapportage uit VT wonen magazine, overal houten vloeren ,meubels met neutrale kleuren en etnische kussen. Aan tafel zit een tweeling, hun huiswerk te maken. Er staat een worteltaart met biologische ingrediënten in de oven.

Maar onder de mooie vernislaag van perfect ouderschap van het 21e eeuws ouderschap draaft Jo als een paard op peppillen.  ”Mocht je denken dat concurrentie iets is vanuit het bedrijfsleven dan moet je het huidige moederschap eens proberen”. Het voelt of iedereen je beoordeelt, en ik weet dat het verschrikkelijk is om toe te geven, maar soms ga je dingen doen alleen om andere moeders de loef af te steken, niet voor je kinderen.

Antwoord van Diane

Ouders ‘moeten’ zo veel. Werken, voor de kinderen zorgen, zorgen dat ze een schoentje om te zetten bij zich hebben, er moet een mooie traktatie voor hun verjaardag gemaakt te zijn, oudergesprekken op school, cursus volgen, je ouders bellen.

Ouders hebben het zwaar. Ze leggen zichzelf en hun kinderen zoveel op. Er moet zoveel. En naar sportclubs en naar de muziekles. En tussendoor ook nog even naar de kapper, tandarts, cadeautjes halen, naar de bso en nog op visite gaan bij oom en tante. Oh ja en de ramen worden niet vanzelf schoon en er zijn geen kaboutertjes die de afwasmachine komen uitruimen.

Het schuldgevoel knaagt. Daar heb je hem weer. En hop we stappen weer in de auto met de kids en racen weer overal naar toe. Niemand mag iets te kort komen. Als je kind dan ook nog zegt dat je iets niet voor hem/haar over hebt, kun je uit je vel schieten.                       In plaats van zeggen dat je dat niet fijn vindt en dat hij/zij blij moet zijn met wat hij/zij krijgt sjeesen we weer verder om dat te halen wat hij/zij nodig heeft. We willen ze alles geven waar ze om vragen. We willen ze niet teleurstellen, nietwaar?

Het wordt al snel vanzelfsprekend. Dit fiksen kost tijd. Eigen grenzen aangeven zorgt voor duidelijkheid en tegengas. Een houding van dankbaarheid is mooi, dat de kinderen die mogen gaan aannemen.

‘Bij ons gaat het altijd perfect’ wordt er vaak gezegd. Wie zegt er nu echt wat er speelt? Achter iedere voordeur speelt wel iets. De prachtige plaatjes van kinderen in mooie kleding in betoverende vakantielanden. Menig ouder wordt jaloers.                                          Is het allemaal wel zo mooi als dat het wordt voorgesteld? We willen laten weten dat het goed met ons gaat. We willen geen kritiek en niet beoordeeld worden, dus doen we alsnog altijd alsof alles roze geur en maneschijn is. Ook een rozenstruik heeft doornen. Ook de zon zorgt voor een schaduw. Wie de schaduwkant kent kan juist blij zijn met de positieve kanten in het leven.

Sterkte, succes en laat de zon schijnen als je ook de bewolkingskant kent.

 

 

 

mail
Dit bericht is geplaatst in Uncategorized met de tags , , , , . Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

* Copy This Password *

* Type Or Paste Password Here *