We leven in een digitale wereld en ook al zijn onze hersendelen er niet opgebouwd om al die prikkels te verwerken, hoe houdt je het tegen of op zijn minst, hoe kun je het beter begeleiden?
Welke extreme vormen een internetverslaving en gevolgen aan kunnen nemen illustreert het volgende voorbeeld.
Alessandro Basso, die met zijn ouders in Philadelphia woont, raakt op zijn 11e verslaafd aan Playstation. Dagelijks zat hij 5 tot 6 uur per dag op zijn kamer ,met het eten op schoot en zijn huiswerk ergens in de hoek. Hij was eerst een fervent sporter, maar ging steeds vaker een voetbalspelletje van Playstation doen, in plaats van een balletje trappen. Hij werd ook dikker. Vader en moeder Basso raakte bezorgd en grepen in, maar elke poging om de Playstation- verslaving in te perken stuitte op boos verzet.
De tijdlimieten die ze invoerden, werden door Alessandro genegeerd. Toen ze de Playstation naar de huiskamer verplaatsten ,sloop hij er s’ nachts binnen om te spelen. Uiteindelijk vonden ze het welletjes en ging de rem er echt op. Op een ochtend, toen Alessandro op school zat, verkochten ze via Ebay de Playstation console. Alessandro werd woest en bleef wekenlang in een pestbui hangen, die uiteindelijk overging.
Hoe het afliep?
Hij ging weer naar buiten met zijn vriendjes voetballen, hij viel af en haalde betere punten op school en praat hij over de Playstation als een herstellende alcoholist over de drank; “Eerst haatte ik mijn ouders echt, maar ik moet bekennen dat mijn leven nu beter is”. ”Ik speel nog altijd computerspelletjes bij vrienden thuis, maar thuis wil ik ze niet meer. Als we hier een Playstation hadden, zou ik er waarschijnlijk weer de hele tijd mee gaan spelen”
Een ander voorbeeld van wel willen maar niet doen omdat de ouders het hadden opgegeven komt van de familie Hyde uit Sydney, Australië:
De twee kinderen ,Jasmin van 12 en Lachlan van 10 ,zaten elke dag uren online met de X box of op hun kamer tv te kijken. Het gezin was dermate ingeplugd dat moeder Maureen iedereen vanuit de keuken per email naar beneden “riep” om te eten. Maar op een avond werd alles anders. Om een uur of 9 stuurde moeder Maureen een email naar zoon Lachan om zijn schoolspullen beneden op te ruimen, ze kreeg geen reactie. Ze ging naar verschillende pogingen lijfelijk roepen, zijn kamer in en trof hem voor over geborgen over zijn tafel aan terwijl er een spelletje FIFA Soccer aan stond. Ze schrok zich rot. Bleek dat hij gewoon in slaap was gevallen maar het heeft ze wel wakker geschud.
Wat hebben ze ondernomen?
- Geen mobieltjes aan de eettafel
- Niet meer voor de tv eten met het bord op schoot, tenzij er speciale gelegenheden zijn.
- Geen beeldschermen meer aan tijdens huiswerk, tenzij het voor huiswerk nodig is
- Spullen werden uit de slaapkamers van de kinderen verhuist naar de speelruimte in de kelder
(Kinderen schreeuwde het uit maar ouders hielden stand)
Wat er voor in de plaats kwam
- Een badmintonnet in de tuin en tijd voor elkaar
- Levendige gesprekken aan tafel
- Betere prestaties op school en huiswerk dat op tijd af is.
- Kinderen slapen beter omdat ze niet meer gestoord worden door elektronische piepgeluidjes.
Carl Honoré heeft het volgende advies:
We kennen onze eigen kinderen beter dan wie dan ook, dus de eerste stap in de richting van een juiste balans inzake de technologie is :observeren. Zijn ze na het gamen prikkelbaar of agressief? Moe of teruggetrokken? Indien ja, dan is het waarschijnlijk tijd om hun beeldschermen uren te beperken. Begin met hightechspullen uit de slaapkamer te verwijderen of ze thuis laten tijdens de vakantie, een uitstekend moment om oude gewoontes te doorbreken en de horizon te verbreden. Denk aan beeldscherm vrije dagen. Ook het instellen van een tijdslimiet die voor het gezin acceptabel is kan nuttig zijn-twee uur per dag is voor de meeste mensen genoeg. Misschien wordt het niet altijd gehaald, maar er is in ieder geval een lijn getrokken.
Om het onvermijdelijke protest en de ontwenningsverschijnselen op te vangen ,kan het best worden gezorgd voor een alternatief voor het online zijn; sporten, spelletjes doen, een verhaal vertellen voor het slapen gaan, iets bakken, meer vrijheid buiten te spelen, meer vriendjes op bezoek ,meer praten en samen doen met alle gezinsleden. Soms kost dit meer tijd, inspanning en fantasie van de ouders, maar is dat niet waartoe je geroepen bent als je kinderen hebt?
Ouders moet ongetwijfeld een gezamenlijke lijn trekken ,bijvoorbeeld het over eens zijn hoeveel beeldscherm tijd wordt toegestaan is bij anderen thuis. En ook hun eigen verhouding tot technologie te heroverwegen en onderzoeken. Als je zelf als ouder urenlang voor de buis hangt ,of voortdurend email checkt en in een mobieltje zit te kwebbelen, hoe zouden de kinderen dat oppikken?
Veel succes!
