Van 20 november tot 26 november 2017 was het de Week tegen Kindermishandeling.
Ik heb mee gewerkt aan een nieuwsitem bij Omroep Zeeland,in dit blog de tekst en tips die de uitzending niet gehaald hebben.
In dit blog:
- Wat valt onder kindermishandeling?
- Wat zijn de signalen waaraan je kunt herkennen dat een kind wellicht mishandeld wordt thuis?
- Wat kun je doen?
- In uw praktijk behandelt u mensen die een onveilige jeugd hebben gehad.Welke gevolgen van kindermishandeling ziet u nou regelmatig terugkeren bij mensen die zoiets hebben meegemaakt?
Wat valt onder kindermishandeling?
De type kindermishandeling zijn:
- Lichamelijke mishandeling: alle vormen van lichamelijk geweld.
- Emotionele of geestelijke mishandeling: een volwassen persoon scheldt het kind regelmatig uit, doet afwijzend en vijandig tegen het kind of maakt het kind opzettelijk bang.
- Lichamelijke verwaarlozing: het kind krijgt niet de zorg en verzorging die het nodig heeft.
- Emotionele of geestelijke verwaarlozing: doorlopend tekort aan positieve aandacht voor het kind. Negeren van de behoefte van het kind aan liefde, warmte, geborgenheid. Hieronder valt ook de situatie waarbij een kind getuige is van geweld tussen ouders of verzorgers.
- Seksueel misbruik: seksuele aanrakingen die een volwassene een kind opdringt.
Wat zijn de signalen waaraan je kunt herkennen dat een kind wellicht mishandeld wordt thuis?
Het gevaar is als we in groepen gaan denken.
Kindermishandeling?Dat komt in onze kringen niet voor.Ik vraag mij dan af in welke kring dan wel,is dat typisch een probleem van een Multi probleem gezin?
Om een voorbeeld te noemen, verhaal van een vrouw die terugkijkt op haar jeugd waarin zij opgroeide vlak naar de Tweede wereld oorlog in een gelovig gezin.
Vroeger noemde men het geen kindermishandeling maar disciplinair straffen.Het was niet goed om je kind te veel te verwennen en ook in de bijbel stond “Wie zijn kind lief heeft,kastijden hem”.
Aanrader is het blog te lezen van Dogma vrij.nl over religieuze mishandeling in onderstaande link:
Haar ouders hadden net de oorlog overleefd en waren nog bezig met overleven om hun gezin draaiende te houden.Wat we nu weten is dat uit onderzoek van Isabella Muncie,(wetenschappelijk onderzoek uit Zwitserland)is gebleken dat het trauma van ouders wordt doorgegeven in de genen van kinderen.
Bij lichamelijk en emotionele verwaarlozing kan een signaal zijn:
-zonder eten naar school
-te krappe kleding
-ouders bemoeien zich nauwelijks met schoolactiviteiten of reageren niet op uitnodiging rapportbespreking/10 minuten gesprek.
-kinderen zijn op hun hoede.
-geen tijd of mogelijkheid om met andere kinderen te spelen
Of het Barbapappa gezin;
Juist extreem goed verzorgd en betrokken om de problemen maar binnenshuis te houden.Ook deze kinderen groeien op met een enorme zwijgplicht.
Niet klagen maar dragen en vragen om kracht
Er kunnen tal van redenen zijn dat ouders de opvoeding niet aankunnen door persoonlijke problemen en gericht zijn op eigen herstel en welzijn.Wanneer ouders de opvoed rol niet meer kunnen uitvoeren kan het kind zich verantwoordelijk gaan voelen voor wat er in het gezin gebeurt.
Wanneer kinderen een rol krijgen waar ze geen nee tegen kunnen zeggen en zich staande moeten zien te houden kunnen de signalen zijn:
- Het kind doet nog al ouwelijk voor zijn leeftijd,is vroeg wijs en lijkt speelsheid te zijn verloren.
- Het kind past zich snel aan en lijkt daar geen grens is te hebben
- Wegen hun woorden zorgvuldig af;willen ouders niet overstuur maken.
- Pokerface; verbergen hun eigen angsten en verdriet.
- Ouders stellen vragen of vertellen over onderwerpen die niet bij hun leeftijd horen. Kinderen zijn een luisterend oor en steun.
- Grote zorgen over het welzijn en situatie van de ouder.
- Kinderen spelen niet bij andere kinderen thuis om de zorg of uit schaamte voor de ouder.
- Willen veel thuis zijn of juist uit de buurt blijven.
- Corrigeren van ouders of juist heel meegaand.
Kinderen kunnen ingezet worden voor verschillende rollen,op deze website kun je lezen welke rollen er zijn onder tabblad Wat is KOPP.
Kinderen zijn afhankelijk van de zorg en affectie van ouders,zij zullen dan ook alles doen wat in hun macht ligt om die zorg te krijgen en het geweld te laten stoppen.Uiteindelijk kunnen kinderen het opgeven en worden angstig en gaan de ouder vermijden.
Wat kun je doen?
Het kan al enorm van waarde zijn om iets voor het kind te doen,laten spelen of een vriendelijk gesprekje te hebben.Je bent dan voor het kind een belangrijk steunfiguur,sociale steun kan het kind een beetje bescherming bieden.
Bekijk hier de nieuwsuitzending van Omroep Zeeland
In uw praktijk behandelt u mensen die een onveilige jeugd hebben gehad. Welke gevolgen van kindermishandeling ziet u nou regelmatig terugkeren bij mensen die zoiets hebben meegemaakt?
Wat ik merk is wat ze het sleeping effect noemen;het probleem of trauma is ondergronds gegaan. Het probleem van de oorspronkelijke kindermishandeling ligt verstopt onder andere problemen.
Op latere leeftijd willen mensen van hun probleem af,ze zitten zichzelf in de weg met het gedrag dat ze ervaren als lastig.Met vaak het zelf verwijt waarom voel ik mij nog zo,het mag nu wel eens over zijn(leeftijd)wat een flauwekul van mijzelf.
Of compleet uitgeput omdat ze zoveel hebben gegeven om een ander gelukkig te maken maar het steeds maar niet voldoende schijnt te zijn.Of niet is staat om een liefdevolle relatie op te bouwen,dat wel willen,maar hoe doe je dat als je geen voorbeeld hebt gekregen.
Tegelijkertijd hebben vaak nog steeds dezelfde rol (die ze als kind hadden) en dat past niet meer bij hun huidige leven en ontwikkeling.
Maar denk ook aan:
- Laag zelfbeeld/minderwaardigheidscomplex
- Angst & paniekstoornis
- Depressie
- Dwangstoornis & Eetstoornis
- Eenzaam voelen
- Hechtingsproblemen
- Verslaving
- Chronische stress en vermoeidheid
Kinderen groeien vaak op van met zelfverwijt,aan de ene kant het magisch denken dat zij de oorzaak van de problemen zijn,aan de andere kant horen ze ook het verwijt zoals “als jij niet zo vervelend ben dan hoef ik jou niet te straffen,je bezorgd mama stress of je had er nooit mogen zijn”.
Kinderen zijn loyaal en blijven geven. Ook al komt waar ze recht op hebben niet terug.
Kinderen worden de ouder van je ouder en geeft daarmee hun eigen ontwikkeling op voor het welzijn en geluk van de ouder. Het wil zeggen dat je als kind de ouder rol op je hebt genomen en je niet meer je identificeert met je rol als kind. We spreken dan over destructieve parentificatie
Wanneer de taak te groot wordt ,kun je geen kind meer zijn,je wordt met volwassen problemen opgezadeld en je moet je volwassen gedragen.Je stelt dan ook alles in het werk om negatieve gebeurtenissen en gevoelens ongedaan te maken.
Veel volwassen die nu de gevolgen van hun bijzondere jeugd ervaren, praten over de te grote emotionele jas die ze als kind hebben moeten aantrekken.
Elke ouder wil het leed wat hem of haar is aangedaan besparen en het beter doen.Toch gebeurt het dat de kinderen deze tekorten moeten compenseren, we noemen dat de roulerende rekening.Wanneer je zelf volwassen bent is jouw emotionele bankrekening vaak geen bron meer waar je uit kunt putten
Wanneer we terug kijken zien mensen dat hun leven is gebouwd op het fundament van die onveilige jeugd.
Je herhaalt onbewust de rollen uit je jeugd. Voor herstel is het nodig dat je jezelf emotioneel her-evalueert.
Op welke manier helpt u dit soort mensen? Alleen praten of ook op andere manieren?
Het begint met praten,juist omdat mensen wat ze hebben mee gemaakt lang voor zich hebben moeten houden en een plek hebben waar ze alles mogen zeggen zonder consequenties.
Belangrijkste is eerst voor jezelf te erkennen dat je er ook al ben je lang volwassen,er verdriet is of boosheid over mag hebben.
We bekijken de hele context van het familiesysteem en tekenen dit uit.Wanneer mensen er aan toe zijn gaan we over naar de stemmen in hun hoofd,het zelfverwijt, onderzoeken of het wel waar is wat ze over zichzelf denken. Daar zijn verschillende oefeningen voor wat mensen helpt hun eigen nieuwe inzichten te ontdekken.
Ik maak gebruik van Bouwen aan herstel,hierbij kijken we met materiaal wat nu de ballast is en wat de steunbronnen zijn voor het herstelproces.Belangrijk om eigen positie en grenzen weer te bepalen.
Tijdens het proces beginnen veel mensen te kijken naar hun zelf compassie,vaak is het niet gemakkelijk voor mensen om voor zichzelf te kiezen en wat zij nodig hebben.En wordt de balans op gemaakt in hoeverre zij het hun ouders nog kwalijk nemen.
Pokon op je ziel.
Mensen zijn hun hele jeugd getraind om dag in dag uit aan de verborgen of openlijke behoeften van ouders of anderen te voldoen.
Uiteindelijk gaat het er om te leren te accepteren wat er is gebeurt,zien welke krachtige eigenschappen je ondanks je jeugd hebt ontwikkeld en te leven met de rugzak die je nu eenmaal bij je hebt maar wel een stuk lichter.
